Bracia Malinowscy mają bogate życiorysy związane z walkami niepodległościowymi. Jak podaje strona www.1944.pl Seweryn w latach 1912-1914 był członkiem tajnej Polskiej Organizacji Skautowej. Na początku 1915 roku, bez wiedzy rodziców, wstąpił do Legionów Polskich tworzonych przez Józefa Piłsudskiego. „W bitwie pod Jastkowem zostaje ciężko ranny w prawą nogę. W 1917 roku, podobnie jak większość legionistów, odmawia złożenia przysięgi na wierność cesarzowi niemieckiemu Wilhelmowi II i zostaje osadzony w obozie w Szczypiornie pod Kaliszem. 11 listopada 1918 roku bierze czynny udział w rozbrajaniu Niemców w Łodzi”. – tak o jego udziale w I Wojnie Światowej informuje www.1994.pl.

Po jej zakończeniu trafił do 9 pułku ułanów w stopniu wachmistrza. Wziął udział w wojnie polsko-bolszewickiej w latach 1918 -1920. Strona poświęcona powstaniu dodaje: „W czasie walk ranny w nogę. Za męstwo odznaczony zostaje trzykrotnie Krzyżem Walecznych”.

Po zakończeniu działań wojennych wrócił do Łodzi. Tu zaangażował się w budowę RTS Widzew – był jego wieloletnim działaczem i prezesem w latach 1927-30. Potem był też honorowym prezesem klubu.

W trakcie II Wojny Światowej związał się z podziemiem. Wstąpił do Armii Krajowej (legitymacja nr 15506). Podczas Powstania Warszawskiego walczył na Śródmieściu. Po kapitulacji trafił do niewoli niemieckiej do obozu w Tandstedt. Po wyzwoleniu wrócił do Polski w 1947 roku. Funkcjonariusze UB aresztowali go w październiku 1952 roku. Zginął w niewyjaśnionych okolicznościach w szpitalnym więzieniu Urzędu Bezpieczeństwa Publicznego w Łodzi.

Jego dwa lat młodszy brat Marian (ur. 1900) poszedł śladami Seweryna i w 1918 roku wziąć udział w rozbrajaniu Niemców w Łodzi.

Podczas wojny polsko-bolszewickiej „na własną prośbę przydzielony na front do 5 Pułku Piechoty Legionów, z którym przeszedł szlak Wilno-Dzwińsk-Kijów-Warszawa. Przeniesiony do rezerwy w lutym 1922 roku.” – informuje www.1944.pl.  

W międzywojniu rozpoczął piłkarską i lekkoatletyczną przygodę z RTS Widzew, którego późnej był członkiem zarządu i prezesem (1932-34 i 1948-52), w tym także – jak brat – honorowym.

Podczas II Wojny Światowej „po wejściu Niemców do Łodzi poszukiwany przez gestapo za działalność antyhitlerowską. W lutym 1940 roku, jako Tadeusz Wolski, przedostał się do Warszawy, gdzie kontynuował rozpoczętą w Łodzi działalność konspiracyjną służąc m.in. w ZWZ-AK (legitymacja 6047) i Grupie Operacyjnej WP "Edward". W lipcu 1944 r. został mianowany do stopnia kapitana.” – dodaje www.1944.pl.

W trakcie powstania walczył na Powiślu i Śródmieściu. Jego żona Eufemia Malinowska „Myszka” była łączniczką VIII Zgrupowania „Krybar". Po upadku powstania był jeńcem obozu Bergen-Belsen, a następnie w Oflagu II D Gross Born. Zmarł w 1977 roku w Łodzi.

Odznaczony m.in. Orderem Virtuti Militari, Krzyżem Walecznych (3-krotnie), Krzyżem Armii Krajowej, Warszawskim Krzyżem Powstańczym, Medalem Niepodległości, Krzyżem za Wojnę, Medalem Łotewskim za Wojnę, Krzyżem P.O.W., Krzyżem Legionowym, Krzyżem 5. pułku piechoty legionów, Złotym Krzyż Zasługi z Mieczami. Uhonorowany także Honorową Odznaką m. Łodzi, Medalem za Zasługi w Kulturze Fizycznej, Medal 100-lecia Sportu Polskiego, Odznaką Honorową 100 lat Widzewa Łódź.

Kolejnym powstańcem, który miał związku z Widzewem był Mieczysław Sudra (ur. 1908). O nim wiadomo jednak niewiele. Był żołnierzem AK, a dokładnie grupy "Północ" - odcinek "Kuba"-"Sosna" - batalion "Chrobry I" - 4. kompania. W trakcie Powstania Warszawskiego walczył na Woli, Starym Mieście i w Śródmieściu. Wyszedł z Warszawy razem z ludnością cywilną.