Nie inaczej było w przypadku Widzewa, który właśnie 111 lat temu, w listopadzie 1910 roku, formalnie pojawił się na sportowej mapie ówczesnej Łodzi znajdującej się na terenie rosyjskiego zaboru. Bo Widzew to jeden z tych polskich klubów, który powstał w czasach, gdy niepodległej Polski nie było na mapie Europy i świata.

Gdy dzisiaj, z ponad stuletniej perspektywy patrzymy na tamte wydarzenia, to taki klub musiał powstać wtedy na Widzewie. W 1906 roku władze Łodzi zdecydowały się na rozszerzenie administracyjnych granic miasta, które "wchłonęło" okoliczne wsie i osady. Były wśród nich między innymi Doły, Karolew, Brus, Żubardź oraz część Chojen i Rokicia. Dzielnicą Łodzi stała się też wtedy zachodnia, fabryczna część Widzewa, w której znajdowała się fabryka należąca do dwóch bogatych łodzian - Juliusza Heinzla i Juliusza Kunitzera.

Na terenie dzisiejszego Widzewa należące do nich Towarzystwo Akcyjne Wyrobów Bawełnianych stworzyło przemysłową dzielnicę, gdzie obok budynków fabrycznej Widzewskiej Manufaktury powstały też mieszkania dla robotników. To właśnie wtedy, na przełomie XIX i XX wieku, wybudowano na Widzewie kolonię 150 drewnianych domów robotniczych, zwanych domkami kunitzerowskimi. Potem przez lata były one elementami widzewskiego krajobrazu, m.in. w okolicach stadionu Widzewa przy ulicy Niciarnianej.

To właśnie wśród pracowników Towarzystwa Akcyjna Wyrobów Bawełnianych Heinzla i Kunitzera narodziła się inicjatywa stworzenia na Widzewie sportowego towarzystwa, bo coraz większą popularność wśród nich zdobywały ćwiczenia gimnastyczne, jazda na rowerze, łyżwiarstwo, ale przede wszystkim piłka nożna.

I tak oto dochodzimy do tytułowego spotkania w mieszkaniu przy ówczesnej ulicy Rokicińskiej 62. Działo się to w marcu 1910 roku, a w ciasnym lokum zebrały się 33 osoby, głównie pracownicy administracji i technicy zatrudnieni w Widzewskiej Manufakturze. Opracowali statut swojej organizacji, którą zamierzali zarejestrować we władzach Guberni Piotrkowskiej, do której administracyjnie należała Łódź, pod nazwą Towarzystwo Miłośników Rozwoju Fizycznego Widzew.

Wprawdzie ówczesne rosyjskie władze już trochę przychylniej podchodziły do legalizacji takich inicjatyw i organizacji ze strony Polaków, ale akurat w przypadku TMRF Widzew dwukrotnie odrzucono jego statut. Według historycznych przekazów, sprawa ruszyła z miejsca, gdy w podpisach dokumentów obok nazwisk Polaków pojawiły się też nazwiska Niemców zatrudnionych w zakładach Heinzla i Kunitzera.

Teraz już przeszkód nie było i statut stowarzyszenia TMRF został zalegalizowany przez Guberialną Radę ds. Stowarzyszeń i Związków przy Guberni Piotrkowskiej 5 listopada 1910 roku (według kalendarza gregoriańskiego 18 listopada). Procedurę rejestracji zakończono wpisaniem TMRF do rejestru stowarzyszeń 12 listopada 1910 roku (według kalendarza gregoriańskiego przypadło to właśnie na 25 listopada) pod numerem 395.

Tak oto formalnie pod koniec listopada 1910 roku powstał Widzew Łódź. Wśród jego założycieli były takie osoby, jak Edward Duszek, Karol Krauss, Konstanty Wejman i Robert Adam. Legalizacja działalności TMRF była dla nich zielonym światłem do jeszcze większej aktywności. Już w grudniu 1910 roku odbyło się pierwsze walne zebranie TMRF Widzew. Historycznym, pierwszym prezesem klubu został Emil Putti, a podczas obrad uchwalono między innymi, że do Towarzystwa mogły przynależeć osoby "pełnoletnie bez różnicy płci", a członków TMRF podzielono jedynie na "rzeczywistych, honorowych i popierających".

Był już klub, były jego władze i członkowie, więc można było rozpocząć aktywną działalność sportową. Już w następnym roku (1911) piłkarze TMRF Widzew wystartowali w mistrzostwach Łodzi i brali w nich udział aż do wybuchu I wojny światowej w 1914 roku. Tak rozpoczęła się historia Widzewa Łódź, która trwa już 111 lat.